Matka Maria Merkert

(1817-1872) była jedną z najbardziej znanych i cieszących się autorytetem kobiet, chociaż ona sama o to nie zabiegała. Po prostu była zakonnicą, która swoją popularność zawdzięczać może ciężkiej, nieodpłatnej pracy wśród chorych, biednych i innych potrzebujących ludzi. Maria miała wielkie cele i dążyła do nich – założyła stowarzyszenie, a następnie Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety, które zajęło się działalnością charytatywną, misyjną i wychowawczą ludzi o różnych poglądach i narodowościach. Za Marią poszło wiele młodych dziewcząt, które również chciały poświęcić swoje życie dla dobra i pomocy innym. Merkert znalazła uznanie wśród bardzo wielu ludzi – głowy państwa nie tylko przyjmowały ją do siebie, ale oni sami przybywali do Domu Macierzystego w Nysie, aby wesprzeć Ją finansowo, materialnie, a także podziękować za Jej działalność. Trzeba przyznać, że praca Marii Markert nie była łatwa, wiązała się ona z wieloma trudnościami, ale Ona przezwyciężała wszelkie przeszkody, aby cały czas służyć potrzebującym ludziom.

Maria Merkert wywierała i wywiera duży wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Jej działalność jest wzorem dla życia dzisiejszego świata. Maria swoim zachowaniem nauczała ludzi, że nie można tylko zaprzyjaźniać się z ludźmi bogatymi, ale trzeba opiekować się tymi, którzy naprawdę potrzebują pomocy. Merkert zajmowała się wszystkimi ludźmi – bez względu na to, czy dana osoba jest bardzo chora i może Ją czymś zarazić. Maria robiła po prostu wszystko, aby pomóc jak największej ilości chorych, biednych, bezdomnych i potrzebujących sióstr oraz braci

Przez ok. 160 lat prawie 10 tys. Sióstr św. Elżbiety nadal podąża drogą wytyczoną przez Marię Merkert, służąc najbardziej potrzebującym w Europie Środkowej, Zachodniej, w głębi Rosji i Brazylii. Aktualnie Zgromadzenie jest najliczniejszym żeńskim instytutem życia konsekrowanego Polsce (1281 członkiń, na świecie 1881).

Przykład życia Matki Merkert jest wezwaniem, drogowskazem również dla człowieka XXI wieku. Dnia 19 lutego 1985 r. biskup opolski Alfons Nossol otworzył proces beatyfikacyjny Służebnicy Bożej Marii Merkert. W 2000 roku w Rzymie wydano drukiem "Pozycję o życiu, cnotach heroicznych i sławie świętości Służebnicy Bożej Marii Merkert" (w 2002 roku - wydanie "Pozycji" z opiniami Historyków Konsultorów). 
W grudniu 2001 roku w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie historycy zatwierdzili "Pozycję".

29 listopada 2002 roku, na szczeblu diecezjalnym, została zakończona druga faza procesu beatyfikacyjnego Trybunał, pod kierownictwem abp. Alfonsa Nossola zgromadził dowody (w tym równiez lekarskie) na temat domniemanego cudownego uzdrowienia z nieuleczalnej choroby. Zalakowaną paczkę abp. Nossol przekazał zaprzysiężonemu postulatorowi dr. Andrei Ambrosiemu z Włoch, który dostarczył ją do Rzymu. Dalszym badaniem zajmuje się Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. Potwierdzenie cudu jest ostatnim etapem w dochodzeniu kanonicznym. Zgromadzony materiał zostanie poddany dokładnej weryfikacji przez sześciu biegłych lekarzy, a następnie teologów.
W marcu 2003 roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie wydała dekret o ważności dochodzenia diecezjalnego i zezwoliła na opracowanie "Pozycji o cudzie". Siostry Elżbietanki mają wiele świadectw ludzi z całego świata, którzy wierzą, że odzyskali zdrowie za przyczyną Marii Merkert. Czy któreś z uzdrowień jest cudem - zdecyduje Stolica Apostolska.

Św. Elżbieta (1207-1231), córka króla węgierskiego Andrzeja II. W wieku 4 lat została zaręczona z Ludwikiem IV, margrabią Turyngii. Z małżeństwa, zawartego w 1221 r., urodziło się troje dzieci. Już w wieku 20 lat Elżbieta została wdową. Znana ze swej nadzwyczajnej pobożności, była członkinią III zakonu franciszkańskiego. Od młodości opiekowała się biednymi. Będąc często oskarżana o rozdawanie ubogim skarbów zamku w Wartburgu, opuściła go i zamieszkała w starym budynku. Wybudowała szpital dla ubogich, gdzie pochylała się nad chorymi i starała się ulżyć tym, którzy zostali doświadczeni cierpieniem. Zmarła w tymże szpitalu, w wieku 24 lat. Grób Elżbiety został otoczony wielką czcią ludu. Kanonizacja miała miejsce w 1235 roku. W życiu małżeńskim św. Elżbieta zasłynęła z czystości obyczajów, miłosierdzia chrześcijańskiego do biednych i czynnej pomocy. Świętość zapoczątkowaną w małżeństwie pogłębiła w okresie wdowieństwa; wtedy to sprzedała swoje dobra i wybudowała szpital, w którym spędziła większość swego dalszego życia. Do dnia dzisiejszego św. Elżbieta należy do najpopularniejszych świętych Europy Środkowej. Jest również patronką licznych zgromadzeń zakonnych.


Elżbietanki, zgromadzenia zakonne na prawie papieskim bądź diecezjalnym, których patronką jest św. Elżbieta Węgierska (1207-1231), córka króla węgierskiego Andrzeja II, żona landgrafa Turyngii Ludwika IV, znana z ascetycznego trybu życia i dzieł miłosierdzia, kanonizowana 1235 przez papieża Grzegorza IX. Celem elżbietanek jest pielęgnowanie chorych, zwłaszcza osób starszych w ich domach i w szpitalach, opieka nad dziećmi upośledzonymi umysłowo oraz praca wychowawcza, niosą też pomoc matkom samotnie wychowującym dzieci, narkomanom, chorym na AIDS.
Pierwsze elżbietanki wywodziły się z franciszkańskiego ruchu zakonów trzecich (tercjarze). Szczyt rozwoju zgromadzenia elżbietanek przeżyły w XIV i XV w. Po okresie kryzysu (podziały, kasaty itp.) zaczęły odradzać się w XVII-XVIII w. Obecnie działają w wielu krajach Europy i świata, m.in. w Polsce jako Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety (elżbietanki śląskie - najliczniejszy żeński zakon w Polsce) oraz Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka (elżbietanki cieszyńskie). Źródło: wiem.onet.pl

wstecz